آنچه عمق دلم می طلبد
ظهر که مامان اینا رفتن ل برای مراسم سوم دخترعموی بابا ما هم یه ساعت بعد ناهار خوردیم و چند ساعتی با خاله ن نت بودیم و بعدش هم پذیرایی عصر و حوالی ساعت 5 رفتیم خونه بابابزرگ. کمی از اونجا اومدنمون می گذشت که خبردار شدیم پسردائیم یکی رو با چاقو زده و ...
کمی بعد مامان اینا اومدن دنبالمون و اومدیم خونه. همیشه مراسم عزا و عروسی، به خصوص عزا اخبار زیادی رو از کل فامیل برای آدم میاره (یا لااقل توی فامیل ما خصوصا فامیل پدری اینجور بوده) مامان میگفت عمه ه گفت ش دانشگاه دولتی تهران برای کارشناسی ارشد قبول شده وامروز فردا می ره ثبت نام و دخترای عمو ح هر دو دارن پزشکی میخونن.
اخبار تحصیل دیگران در مقاطع بالاتر، ازدواج و بچه دار شدنشون، و کمی هم پیشرفت های مالیشون، خلاصه طی کردن زندگیشون در روال معمول زندگی بشری نوعی حس حسادت رو (قبلا بیشتر و الان کمتر) در من افروخته می کنه (خصوصا در مورد اونهاییکه همسن یا کوچکتر از منن) که البته هیییییییچ وقت حسادت در من انگیزه انجام کاری نمی شد کما اینکه گمانم در خیلی ها اینگونه می شه، اما درمن فقط علاقه درونی انگیزه می شد که البته اون هم پایدار نمی موند. من همه اون چه که دیگران، در واقع نوع بشر، بهش میل داره میخواستم اما همیشه دلم یه چیز خیلی ارزشمندتر می خواست. بزرگتر، عمیقتر، معنی دارتر. واقعا نمیدونم چه واژه ای براش به کار ببرم همینقدر می تونم بگم که چیزی که ایمان داشته باشم از همه چیز بالاتر است. با تاسفی حقیقی باید بگم دنبال اون چیز نگشتم.!
الان دیگه می خوام عقب موندگیم رو جبران کنم.
شاید اگه مشکلات جسمیم نبود، چشم رو ضعف های روحیم می بستم و از گرایشم به اون کمال عالی می گذشتم و تن به بچه دارشدن با ظن به اینکه دارم اشتباه می کنم می دادم وووووو ازدواج می کردم. حالا با این وصف نمی دونم این مشکلات جسمی به نفعمه یا به ضررم اگر در نهایت زندگیم نه ازدواج کرده باشم نه به اون چه که عمق دلم می طلبه رسیده باشم! ولی در جائی ایستادم که با تمام وجودم راضی ام به رضای خدا و می دونم زندگی ای دارم و خواهم داشت که اگر مستحقش نباشم ولی لایقشم!
از امروز غیر ازاون دو چیز یه چیز دیگه روهم برای خودم حرام کردم: رفتن به اون روم. نوشتم که یادم نره!
یاریم کن. میخوام زودتر برسم و داشته باشمش. متشکرم برای این لحظه ها.
