بدون خجالت و با تدبیر

      به قدر 25 سالی از حضورم در دنیا می گذرد. خصوصیاتی که از بچگی همراهم بود شاید چنانچه علم و فلسفه می گویداز نسل های پیش برایم به ارث مانده.

     این همه انسان با خصوصیات متفاوت.

     دین اسلام می گوید ما همه از نسل آدم و حوائیم (نمی دانم این در ادیان دیگر هم گفته شده یا نه) و فرزندان آنها خصوصیات یکسانی به ارث نبردند و لابد همین طور فرزندان فرزندان آنها و حالا بعداز قرن ها این خصایص به من رسیده.

     از بچگی خجالتی بودم. ازروبه رو شدن با آدمهای تازه، از انجام رفتار اشتباه و ضایع، از بیان و انجام آنچه فکر می کردم دیگران نمی کنند و از سر زدن آن از من تعجب می کنند و خیره می شوند و نگاه های معنی دار می کنند، از گفتن آنچه در دهانم بود و می خواست گفته شود، از پسرها... . الآن از این نظر بهتر شده ام. در مورد آخری یعنی پسرها، دانشگاه تأثیر واقعا مطلوبی داشت و در موارد دیگر مسائل دیگر مسبب بود. ولی دوره های کوتاهی را به یاد می آورم که کلا مثل آدمهای خیلی اجتماعی و تا حدودی پررو شده بودم. مثل آن روزی که با دوستان سفر یک روزه به تهران داشتیم. آن روز اصلا چیزی به اسم خجالت در من نبود. انگاربرای یک روز آدم دیگری شده بودم. روز خوبی بود. یادم هست آن روز همه برایم یکی مثل خودم بودند پس دلیلی برای خجالت وجود نداشت. از اشخاص توی پارک تا مسئول غرفه ها و آن مرد کرد و راهنماهای نمایشگاه و عابرین و همه وهمه. البته گاه این نوعی بی فکری هم به همراه داشت مثلا حتی فکر تقاضای تعویض گوشی کردن برای دقایقی از یک غریبه واقعا احمقانه است.

     باید از همین لحظه خجالت های بی مورد را کنار بگذارم و البته این نباید به بی حیائی و بی فکر و بی مهابا عمل کردن نزدیک شود. بدون خجالت و با تدبیر.  

     25 سال می گذرد. باید هر چه زودتر تکلیفم را از همه نظر روشن کنم.